Stadsgedicht #4 Gemaakt met Omroep Zeeland en mensen op straat
Zeeland is soms dat eerste oogcontact vermijden
en dan voorzichtig, niet opdringerig je associatie met Zeeland beschrijven.
Dat we gastvrij willen zijn en blijven.
In het gemeentehuis van Middelburg trouwen,
houd je het heel lang vol.
En ineens zie ik een zee en een land
die arm en arm als een langgetrouwd stel over straat lopen.
Uit noodzaak ben ik hiernaartoe gegaan,
omdat je hier nog een huis kon kopen.
Tanah Air, Tanah Air, land in zee en vaderland,
is vaderland en zon, zee en strand.
Want Zeeland rijmt op strand
zoals huis rijmt op thuis,
zoals jij rijmt op wij,
dat is wel heel dichtbij.
De Zeeuwen zelf zijn een beetje stug
en ons kent ons, kent ons,
kent Zeeuwen die stug zijn
zoals oud leer stug kan zijn.
Ik heb het ontzettend naar mijn zin hier.
Ik denk altijd aan mosselen op de één of andere manier
en ik krijg geen zin in mosselen,
maar wel in een stampvolle kroeg
keihard zingen dat we zin in mosselfeesten krijgen.
Ja, dat betekent dat.
Want Zeeland geeft je alles wat de branding geeft,
alsof hij roept: Maak er maar wat van!