Stadsgedicht #5 Teksten geschreven bij schilderijen van Adriaen van de Venne voor het Zeeuws Museum
De omgekeerde wereld
Ik zit in een omgekeerde wereld en ik begrijp er niets meer van. Vroeger was elke subcultuur het over één ding eens. Of je nou punk, hiphop of hardcore was. Er was één gemene deler: Popmuziek is kut. Nu zie ik meisjes met Slipknot t-shirts die Harry Styles luisteren. En vroeger schold je je maat uit als ultiem teken van broederschap. Nu was ik laatst in de sportschool en hoorde daar de ene tienerjongen vol bewondering tegen de andere zeggen: Bro, die biceps knalt gewoon door je hoodie heen.
Ik vond het aandoenlijk en vervreemdend tegelijk.
Ik zit in een omgekeerde wereld en ik begrijp er niets meer van. Vroeger moest een meisje voor straf naast mij zitten in de klas. Ze zou toch nooit tegen mij praten. Aldus de leraar. Nu praat ze tegen mij. Het stormt nu in mijn hoofd en in de lucht hangt stilte stil. En de muren bewegen naar mij, terwijl ik zou willen dat jij dat deed. En ik denk dat ik houd van je zeggen niet het allerliefste is. Maar iemand aankijken en zeker weten dat zij ik houd van jou denkt. Dus nu is het stil en hoop ik dat. Dat jouw handafdruk in de mijne is geweven als de lijnen in mijn hand. En nu kijk ik naar de groeven en probeer ik iets te voelen.
Ik vind het aandoenlijk en vervreemdend tegelijk.
Ik zit in een omgekeerde wereld en ik begrijp er niets meer van.
Middelburg in het verleden
Gisteren heb ik het verleden gevonden tussen de tegels op de kaai
ik pulkte met mijn vinger de jaren van de straat
Een restant van vervlogen dagen tussen de spleten van vandaag
En Middelburg is een vrouw ik ontdekte het door Nehalennia
niet de school waar wij vroeger op de csw altijd een beetje op neerkeken
maar de Godin en ineens kwam alles op zijn plek
Want zo wordt dit schilderij ineens een oude vrouw
één die we niet minachten om haar tekortkomingen
maar helpen oversteken naar vandaag
En zo wordt Middelburg vandaag een tienermeisje
die ik ook toen op diezelfde csw al niet durfde aan te kijken
en waar ik nu dus stotterend tegen spreek:
Als de lange Jan slaat, sla dan jouw armen om me heen
De Seizoenen
Herfst is op de foto gaan met een palet
aan verschillend gekleurde stervende bladeren
en er met je kinderen achter komen dat
satéprikkers moeilijk in kastanjes gaan
en dat ze daar misschien ook helemaal
niet voor bedoeld zijn
Winter is op de foto gaan met een palet
aan straten die zo kaal zijn als bomen
en erachter komen dat de geur van
gourmet en de stilte aan tafel
beide dagen later nog in huis
zijn blijven hangen
Lente is op de foto gaan met een palet
aan bloemen die elke keer weer nieuw lijken
en erachter komen dat de mooiste bloem
vandaag met rokjes dag
naar buiten komt
met mij
Zomer is op de foto gaan met een palet
aan Instagram filters voor je vakantiefoto’s
en erachter komen dat iedere toerist
die op zoek is naar dat ene authentieke plekje
veel te ver van huis is om dat ooit
hier te gaan vinden
Uilen op schaatsen
Als uilen op schaatsen zwieren, wat doen wij?
Wij. Wij spraken over hoe drugs een overbodige uitvlucht is en bestelden 3 voorgedraaide bij Bulldog op Leidseplein. We stonden te kijken in Melkweg kleine zaal naar iemand die zijn hart uitstort met gitaar voor een zaal wiens trauma’s door onze stemmen vervlochten met de zijne. Onderweg terug in de auto vertelde je over je depressie, die ik toen niet zag, omdat jij alleen thuis zat. En ik dacht aan mijn vader, net als dat ik bij iedere ambulance die ik hoor, denk aan mijn vader.
Als uilen op schaatsen zwieren, wat doen wij?
Als uilen op schaatsen zwieren, zijn wij als dieren
zittend op de hoogste tak, vriend,
in de nacht, die van ons is
De Herdertjes
De herdertjes lagen bij nachten,
zij lagen bij nacht in het veld
Toen hoorden zijn Engelen zingen..
Ik hoor automatisch Ajax in mijn hoofd, al ben ik eigenlijk nooit echt een voetballiefhebber geweest. Mijn vader heeft nog wel een wanhopige poging gedaan, door mij een Ajax kinderrekening te geven van de ABN Amro, maar van die rekening kocht ik mijn eerste microfoon om muziek te maken. Nu heb ik een zoon die het stokje van mijn vader over heeft genomen en mij probeert te bekeren tot het voetbal en af en toe doe ik dan dus maar alsof ik naar hem luister, zoals een goede vader dat doet. Maar het evangelie van die Godenzonen heeft mij nooit echt kunnen raken. Ik ben vanuit twee kanten van de familie belast met het bloed van dominees en zendelingen. Mensen die bepaalde woorden zo zwaarwegend vinden dat ze heilig zijn. Wat dat betreft was ik altijd al voorbestemd voor de poëzie. En misschien zit daarin mijn moeilijke relatie met voetbal. De bal is rond. Te rond, wat mij betreft.
De herdertjes lagen bij nachten,
zij lagen bij nacht in het veld
Toen hoorden zijn Engelen zingen..
Poëzie! Poëzie!
Wandkleed
De gouden eeuw was grijs, als ik de gids geloven moet,
ze vertelde over hoe landsgrenzen steeds verschoven
over hoe ons koninkrijk een militaire operatie is
over de ziektes die ons land teisterden.
Ik kan alleen maar denken
Een wandkleed is te groot voor oorlog
Een keukentegeltje was passender geweest
een gouden tegeltje, die we mogen stuksmijten
tegen elke opgelegde VOC mentaliteit
die niet de onze is.
De huwelijksfuik
Ook ik ben in de fuik gevangen.
De fuik van bestek sorteren in de vaatwasser en van geen kruimels op het aanrecht. Van geen verjaardagen vergeten en van de muziek niet te hard zetten, van op de bank voor de tv en zondags rondje wandelen.
De fuik van koude voeten onder de dekens en van geen lege pakken melk terugzetten. Van het theezakje kort in het gekookte water en welke planten veel water en welke weinig. Van de kleren over de balustrade hangen maar niet te veel, en de was in aparte wasmanden op kleur.
De fuik van briefjes in mijn broodtrommel, en hartjes op whatsapp. Van iemand mooi vinden op zijn lelijkst, van niets hoeven te zeggen en altijd willen luisteren. Van de beste versie van mezelf worden, Van leren te praten over gevoelens en van willen slapen omdat jij daar bent.
Ook ik ben in de fuik gevangen.
De mooiste fuik van allemaal.
Portret van een man
een man kijkt voor zich uit
zijn gezicht beklad met verschillende kleuren verf
en verwachtingen
verwachtingen van zijn ouders
dat ze tot hun God baden
dat hij nog tot inkeer zou komen
is nu als een zwarte veeg zichtbaar
verwachtingen van zijn leraren
dat hij het niet zou gaan redden
en dat hij zichzelf dat nog steeds elke dag afvraagt
is met een penseel getekend
Ik las ergens een mens is 50% bacteriën.
Is dus 50% een ander levend wezen
iets wat hij niet sturen kan
En hij denkt steeds maar dat hij de schilder is,
maar hij is het doek
hij is de verf