Stadsgedicht #6 Geschreven en voorgedragen voor Holocaust Memorial Day in samenwerking met het Etty Hillesumhuis
Er is een zwart, zwarter dan zwarte gaten
als de zwaarste sterren ineenstorten
en een zwart gat in harten achterlaat
en er is een zwart als de zwarte pakken van beveiligers
die vandaag een kerk beschermen.
Er is een zwart dat als rivier in mij stroomt
als een tijdlijn op Facebook die ik niet stoppen kan
met namen die voorbij blijven drijven
en mijn lijf vol erosie slijt.
Er is een zwart als een struikelsteentje in mijn schoen gevallen
en bij iedere stap dat gevoel dat je iets kwijt bent
en niet precies weet wat.
Er is een zwart bloed dat van generatie op generatie wordt doorgegeven
dat rassen overstijgt
dat met een bloedlijn de ruimte splijt
en het stroomt door aders
als een tatoeage met een plaatje
van een traan.
Er is een zwart als een hele diepe put in mij
en in die put is God, als iets dat ik beschermen kan
waar ik hutten voor bouw gemaakt van hoop,
maar hoop is zacht als een veertje
en God is licht als mooie woorden,
die omver geblazen worden door
diezelfde wind die vogels draagt.
Vandaag speelden mijn kinderen soldaatje
en nu ik dit schrijf voel ik de schuld
over hoe een heel leven kan lijken op spelen
vergeleken bij dat zwartste zwart,
maar dan lees ik Etty Hillesum,
dat zij in niemands klauwen was
ook niet dat van schuld of angst
en dan denk ik dat zwakke armen
nog steeds meer dragen kunnen
dan klauwen die dicht zijn.
En dan kijk ik naar dat papier waar die woorden op staan en denk:
Er is een zwart zo zwart als inkt en woorden in verschillende tinten zwart
en er is een witte pagina die door de woorden heen schijnt.