(geschreven bij de afscheidsreceptie van burgemeester Harald Bergmann)
Sinds ik stadsdichter ben, vraagt mijn dochter nog wel eens aan mij: Papa, wanneer ga je weer verhaaltjes vertellen aan de baas van het land? Ik denk dat ze zowel uw als mijn ambt, daarmee iets overschat, maar het is mooi om dit soort functies te bekijken door de ogen van kinderen. Niet de platte ambtelijke benadering, maar de diepe laag van hoe iemand meer kan vertegenwoordigen dan zichzelf. Wat dat betreft liggen poëzie en Burgemeester zijn niet zover van elkaar af. Je bent als burgemeester als het ware een metafoor voor iets groters. Maar wie is dan precies die burgemeester die een metafoor is voor onze stad?
In mijn voorbereiding voor deze tekst heb ik navraag gedaan bij uw naaste collega’s. Ja. Het moment dat iemand dat zegt is voor de meeste mensen het moment om je ernstig zorgen te gaan maken. Als iemand dat hier nu over mij zou zeggen, dan waren het twee fantastische maanden als stadsdichter geweest. Ik weet niet of ik dat zou overleven. Maar bij Burgemeester Bergmann is dat niet het geval. Hij is eigenlijk nergens echt op te pakken. Het meest controversiële dat ik terugkreeg was zijn voorliefde voor koekjes en het zijn van een callcenter-burgemeester naast de Albert Heijn tijdens oud en nieuw.
Deze burgemeester vermijdt schenen om tegen te schoppen
en tenen om op te trappen.
Hij verloor zijn getemde wilde haren,
Als de manen van de paarden die hij berijdt.
Maar op een slippertje bij sinterklaas na,
is er in zijn kast geen enkel lijk te vinden.
Je zou het braafjes kunnen noemen, maar volgens mij dekt het woord integer meer de lading.
En daar kunnen we in deze tijd op bestuurlijk vlak volgens mij best een beetje meer van gebruiken.
Het is binnen de lijntjes kleuren zonder kleurloos te worden.
En u bent een tijdje woordvoerder geweest van de prullenbakken in de stad.
Namens alle prullenbakken bedankte u ons voor het afval.
Ergens is dat misschien wel het mooiste voorbeeld van hoe u een metafoor bent voor een stad.
U bent de prullenbak die ons bedankt voor het afval.
De stenen in de straat die ons bij iedere stap bewegen.
Het bankje in het park dat ons allen welkom heet.
En zo is dat beeld dat u laatst bij het ringrijden gejonast werd ook een metafoor.
Toen die altijd goedgeklede burgemeester door de lucht vloog en werd opgevangen.
Een voorbeeld voor vertrouwen en elkaar opvangen als het nodig is.
Maar als ik dan toch een laatste tip mag geven: Een klein beetje meer uit de bocht vliegen mag soms wel. Dus een concreet voorstel: Voortaan in plaats van lintjesknippen, lintjes-limbodansen. Dat iedere keer dat u in Schiedam voor zo’n lintje staat. En iedereen staat u verwachtingsvol aan te kijken. Dat u al begint met een beetje uw rug strekken. Dat jasje en die ketting er even voor uit doet. En daar gaat u. Zo laag als u kan achterover onder dat lintje door. Ik kom het Caribisch deuntje er wel bij aanzetten dan.