(Onderdeel van het film en poëzie project ‘wijkgedichten’)
Dit is waar we leven van de bodem van de pan af schrapen
en waar tuinen als puzzelstukjes nog los in de doos tegen elkaar aanliggen alsof het zo bedoeld is
waar de straat zwart als asfalt soms de nacht weerspiegelt
en dromen in flatgebouwen opgestapeld broeien in de warmte van de zon
Waar ik me de bankjes buiten altijd warmer herinner dan die van binnen
en waar we de beste verstopplekken wisten als we niet thuis wilden zijn
waar ik leerde wat gastvrijheid is op een islamitische bruiloft,
al vond ik de verdieping voor de vrouwen er vele malen gezelliger uitzien dan die van ons
Iemand schrijft op een muur dat bloemen boven ons uitgroeien
iemand legt een bloem bij Tim’s monument
iemand plant een tuin tussen flatgebouwen
om ons te herinneren dat alles tijdelijk is
dat die flat een boom is
En er zijn schommels waar we op deinen
als op de golven van de tijd
want thuis is altijd terugkomen
waar je ooit begonnen bent