(Onderdeel van het film en poëzie project ‘wijkgedichten’)
Het is het leven in rijen van ramen en stenen en tweeverdieners
schuttingen en veluxramen als landsgrenzen waar steegjes zich een weg doorheen dwalen,
luxaflex bekleding als de lijnen van een schrift, waar we je soms flarden van bestaan tussen lezen kan
het is het ritme van een negen tot vijf als een opmaat zonder eind
en wij straatmuzikanten met altijd een buurman als publiek
Hoe ons huis ons zo compleet vervuld als de regen in de kieren van de straat
en hoe we elkaar vinden in proberen op te vallen met diezelfde zonnepanelen als de rest
het geruststellende van dat blokkenpatroon
Het is de plek waar we werken, wonen, pampers verschonen,
in bedden wegdromen, splitlevel, flatjes, gewoon
waar we haastig alle jassen aantrekken
en te vaak nog onze gevoelens projecteren op onze kinderen.
Waar we altijd elkaars VAR zijn door dat vierkante schermpje van ons raam
in de ongeschreven regels van waar je auto te parkeren.