(geschreven en voorgedragen bij dodenherdenking op het abdijplein)
tuut tuut tuut
dit is de voicemail van mij
ik ben er niet meer
en ik wist dat je weer zou bellen
ieder jaar op datzelfde tijdstip
om mijn stem te horen
maar ik heb je mijn stilte nagelaten
die stilte van toen ik naar boven keek
hopend op de vrijheid die jij nu voelt
die klinkt straks oorverdovend stil
luister maar
na de piep
met de telefoon nog tegen je oor
het enige dat je hoort
je eigen ademhaling
en hoe mijn daden
daarin nagalmen
laat geen boodschap achter
want woorden hangen halfstok
wapperen zwijgzaam in de wind
als herinnering aan wie ik was
wees maar stil
en denk aan mij
na de piep
piep