(geschreven en voorgedragen bij de Baaierd Kraamkamer met als thema ‘poetic license / license to kill’)
Beste meneer Bond, James Bond,
Voor deze avond werd mij gevraagd wat ik zou zeggen, als ik u zou tegenkomen. Daarop heb ik geantwoord dat ik u een wat eendimensionaal personage vind. Dat u daar ook niet zoveel aan kunt doen, maar dat het goed zou zijn dat u eens zou worden afgewezen door een bond girl en dan zwelgen in uw eigen verdriet.
Nu ben ik daarin misschien wat hard geweest. Want ik realiseer me dat de mogelijkheid natuurlijk bestaat dat wij maar een klein gedeelte van u te zien krijgen in de populaire film franchise. Zo is het mogelijk dat u opvallende vrije tijdbestedingen heeft die u een stuk gelaagder maken.
James Bond is misschien geskilled in haken en didgerydoo
hij speelt ook luchtgitaar op biggy met gimme the loot
en komt de slaapkamer binnen verkleed als winny the poo
met een bond girl in bed die roept Bond, youre killing the mood
Maar ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet enorm bekend ben met uw werk. De films die ik van u heb gezien zijn denk ik op één hand te tellen. Misschien zelfs wel op één vinger. Mijn zoon heeft mij wel eens aangesproken op mijn wantrouwen richting te populaire cultuuruitingen. Papa, zei hij, jij luistert echt veel onbekend muziek, het is niet voor niets onbekend he, dat is omdat het niet goed genoeg is om bekend te worden.
Toch denk ik dat ik me wel een beeld heb kunnen vormen van waar het probleem ligt in dat eendimensionale karakter van u. Zo is één van de eerste dingen die je tegenkomt als je Bond Googeld: 6 lessen in mannelijkheid van James Bond. En ik krijg altijd een beetje de kriebels van dat soort koppen. Mijn beeld daarbij is dat van mannen met een penisvormig gat in hun hart dat ze opvullen met grote auto’s, grote barbecues, en kleine miniatuurtreinbanen. Beter bekend als de toxic cis hetero male miniatuurtreinbaancondecteur. En ik moet dan toch eerlijk bekennen, dat maakt u geen red flag. Dat maakt u een red tweepersoonsdekbedovertrekhoes.
En ik realiseer me ook dat ik wel wat ver van u af sta in dat spectrum. Zo vond ik Barbie beter dan Oppenheimer en is mijn enige ervaring met een wapen, een proeflesje bij de schietbaan in Meliskerke. En ik ben al mijn hele leven met dezelfde bond girl, of een van oostende girl in mijn geval. Als ik in de kroeg een meisje spreek, denk ik niet: hoe krijg ik haar mee naar huis? Wat ik wel regelmatig denk is: Ze ruikt fantastisch, wat zou ze voor shampoo gebruiken? En nu zult u zich misschien afvragen of ik niet nieuwsgierig ben. Een vraag die mij regelmatig gesteld wordt als ik vertel dat ik al mijn hele leven met dezelfde vrouw ben. En ik moet u zeggen natuurlijk ben ik nieuwsgierig. Ik ben nieuwsgierig naar hoe mijn gerimpelde hand eruitziet in de groeven van haar gerimpelde hals, naar hoe zij als oma is.
Ja ik moet bekennen, ik ben soms een beetje een dromertje, meneer Bond. Dat was ik al op de basisschool. De leraar vond mij snel afgeleid. Dat ben ik niet met hem eens. Want als ik snel afgeleid zou zijn, waarom kon hij me dan niet afleiden van de dromen die zich afspeelden in mijn hoofd? Ik denk omdat dat wat ik droomde voor mij toen veel existentiëler leek dan dat wat hij zei.
Maar dat dromen, ik denk dat daarin ook uw medicijn ligt. Ja dat klopt. Ik heb een klein receptje voor u. Een dagelijkse hoeveelheid die u tot u moet nemen, voor iets meer diepgang in uw personage.
Als eerste neemt u de gladde kikkerhuid van Ilva, begroeid met woekerend onkruid van woorden. U neemt een avondje luisteren naar de verhalen van Juul over uitgezakte schrotums die van schrik een poster laten vallen. U neemt de gedichten van Rezan, die zei er zijn weinig woorden die veel betekenen. De woorden van Rezan zijn daar zelf het beste voorbeeld van. Vervolgens neemt u de Zeeuwse Jezus van Marloes. Waarvan ik hoop dat ook hij met ons mee wil kijken naar Sesamstraat. En u neemt een vleugje van de ontregelende werking van een Sherlock imitatie van Vincent. U neemt de zucht waar Anemarie mee begon en haar woorden als diezelfde zachte zuchten. U neemt de spanning in dat huis van Trivo, die ons afwees en bewoog. Dat huis dat leefde.
De flows van Eus, de mannen op de grind,
de flows van Riley, de plannen op zijn mind
De wijdbeense Johan en de benen over elkaar Marie. U neemt een enkeltje naar een seizoensplek in het Biggekerke van Jacomien. En ten slotte neemt u de swagger van Double R, waar ik alleen maar van kan dromen. Doe dit in een glas, vergeet niet goed te roeren, neem het driemaal daags in en ik verzeker u: Voortaan wordt u nog uitsluitend getoond in de betere filmhuizen van Nederland. De gouden Palm van Cannes ligt aan uw voeten. Ik heb al een goede nieuwe titel: Shaken or stirred? That's the question. Met als ondertitel: The existential crisis of the real James. Ik zou in ieder geval gaan kijken.
Met vriendelijke groet,
Van Oostende, Michael van Oostende